de wilde quinten

​Automation colle​ctive is een lopend onderzoeksproject over (online) identiteit en privacy.
Het stelt vragen over de betekenis van begrippen als ‘fictief’ en ‘reëel’ in tijden van internet en schetst een - bij momenten - dystopisch toekomstbeeld over intermenselijke communicatie.

De kern van het werk bestaat uit zelfgeprogrammeerde ‘robots’ die op sociale media (Instagram, LinkedIn, Reddit, Tinder) geautomatiseerde, autonome interacties aangaan met andere gebruikers; samengestelde ‘individuen’ die zich ogenschijnlijk voordoen als echte mensen en onze online gedragspatronen nabootsen. Voor elk personage wordt er een geloofwaardig profiel gegenereerd door verschillende, bestaande databanken (met persoonsgegevens zoals namen, adressen, creditcardnummers,...) aan elkaar te koppelen.
Voor de profielfoto werd gebruik gemaakt van ​Machine Learn​ing software die uit verschillende beelden een nieuw virtueel gezicht creëert.
Het bronmateriaal hiervoor is afkomstig uit een database met honderdduizenden portretten van westerse celebrities, aangevuld met aziatische gelaatstrekken. Een opvallend detail hierbij is dat de algoritmes duidelijk minder goed werken bij het verwerken van gezichten met een donkere huidskleur omdat bij de ontwikkeling ervan hoofdzakelijk Kaukasische gezichten gebruikt werden.
Nadat er een profiel/identiteit aangemaakt is, laat ​Aut​omation Collective het personage interageren met het sociale mediaplatform waarop het actief is. Ook deze activiteiten gebeuren volledig geautomatiseerd en zonder noemenswaardige tussenkomst van de kunstenaar.

Via​ ​Artificial Intelligence software worden er passende reacties gegeven of acties ondernom​ en: een I​nstagrambot herkent foto’s die het personage ‘leuk’ vindt en post vervolgens in diens naam een reactie daarop.
Een ​Tinderbot stuurt bij een ‘match’ een gepersonaliseerde boodschap (wederom gegenereerd uit verschillende bronteksten, zoals het werk van Shakespeare).
De aandachtige gebruiker heeft wellicht door dat het geen mensen van vlees en bloed betreft, maar hoe problematisch is dat binnen de aandachtseconomie van ​likes en ​swipes?. Veel van de v​oor ​Automation Collective ingezette software is vrij en quasi-legaal verkrijgbaar. Hulpmiddelen zoals Python (een programmeertaal) In​staPy (een ​open source bot) worden ook gebruik​t bij de handel in valse ​likes en volgers, waarmee popsterren of zelfs politieke partijen regelmatig in opspraak komen.
Het verschil tussen vals en oprecht is steeds moeilijker te onderscheiden.
Ook binnen een artistieke context blijft de grens tussen charlatanesk en maatschappijkritisch onvermijdelijk dun. Wanneer het denkbare te realiseren valt, is het doorgaans een kwestie van tijd, voordat dit ook effectief gebeurt. Het onderz​oeksproject​ Automation Collective blijft ondertussen in ontwikkeling. Een van volgende stappen is het slaan van een brug tussen de immateriële en tastbare wereld.

De blokkering van een account door LinkedIn, wegens vermeende identiteitsfraude, was de aanleiding voor een zoektocht naar blanco, bedrukbare identiteitskaarten om zo de verificatiemechanismen om de tuin te leiden en de account te deblokkeren.

Een van de personages op Instagram is een keramiek artiest. De uitdaging is om automatisch 3D-modellen van keramisch werk te genereren, waarvan de productie (via internet) geoutsourcet wordt naar China en die vervolgens via de Instagram account van de fictieve artieste gepromoot en verkocht worden Zo ontstaat het potentieel van een parallelle​ wereld die zichzelf in stand houdt en relaties aangaat met de wereld​ offline: een reële interactie tussen twee fictieve personages die (volledig geautomatiseerd) iets toevoegen aan de bestaande, materiële wereld.